ในขณะที่กำลังรู้อารมณ์ใด
อารมณ์หนึ่งอยู่นั้น นั่นคือกำลังทำหน้าที่รู้ทุกข์
(การยึดมั่นถือมั่นในกายใจว่าเป็น "เรา"
นั่นแหละ คือสุดยอดของทุกข์)
หน้าที่ที่ควรทำในทุกข์คือ "การรู้" (ปริญญกิจ)
ไม่ใช่ "การละทุกข์"
ในขณะที่กำลังรู้ทุกข์อยู่นั่นเอง
ตัณหาอันเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์ที่เรียกว่า "สมุทัย" เกิดไม่ได้
เรียกว่ากำลังทำหน้าที่คือ "การละ"
เหตุแห่งทุกข์ไปในตัวเสร็จสรรพ (ปหานกิจ)
ในขณะที่กำลังรู้ทุกข์อยู่นั้น
กิเลสสงบระงับชั่วคราว (ตทังคนิโรธ)
เรียกได้ว่ากำลังทำหน้าที่ "ประจักษ์แจ้ง" ในนิโรธอยู่
(สัจฉิกิริยากิจ)
พระอาจารย์มหาวิเชียร ชินวังโส
Image by LevaNevsky from pixabay
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น