ให้รู้ในกายในใจ ไม่รู้ออกไปข้างนอก

พยายามให้รู้ในกายในใจ ไม่ได้รู้ออกไปข้างนอก

ไม่ได้ไปรู้ที่คนอื่น ไม่ได้ไปเพ่งคนอื่น

แต่ว่าจะเพ่งรู้เข้ามาในตนเอง แม้ตาต้องสัมผัสกับสิ่งภายนอก

หูต้องสัมผัสกับเสียงภายนอก จมูกต้องสัมผัสกับกลิ่น ลิ้นต้องสัมผัสรส

แต่การปฏิบัติธรรมนั้น เราดูปฏิกิริยา

ดูสภาวะความมีความเป็น ที่มันเกิดขึ้นในตัวเอง

ที่มันปรากฏสัมผัสสัมพันธ์อยู่ในตัวเอง นี่คือการปฏิบัติธรรม

พระอาจารย์สุรศักดิ์ เขมรังสี

ควรฝึกจิตใจ ด้วยการ “รู้” แล้วปล่อยไป

ท่านควรฝึกจิตใจ ด้วยการ “รู้” แล้วปล่อยไป

จิตที่รู้เรื่องอะไรแล้วไม่ยอมปล่อย ก็ย่อมทุกข์

ซึ่งธรรมะแท้ๆ นั้นเป็นกลางๆ ใครปล่อยวางได้ก็สบาย

ฝึกด้วยการมีสติจับรู้อยู่แต่ปัจจุบัน ภายในกายในใจตนนั่นเอง 

มิต้องไปแสวงหาที่แห่งใด เมื่อท่านรู้ความจริงเช่นนี้แล้วว่า ...

เหตุเกิดแห่งความสงบนั้นอยู่ที่ “จิตหนึ่ง” นั่นเอง

แล้วท่านจะมัวหาความสงบจากสถานที่แห่งใดกันเล่า

หลวงปู่ชา สุภัทโท