พึงสละความสุขเพื่อแลกเอาความสุขอันไพบูลย์




ผู้มีปัญญา ผู้ไม่ประมาทพึงสละความสุขเพื่อแลกเอาความสุขอันไพบูลย
คือความสุขที่ไม่มีเกิด ไม่มีแก่ ไม่มีเจ็บ ไม่มีตาย 
ความสุขในโลกมีตายๆ เกิดๆ นั่นมีประมาณน้อยนิดเดียว
นักปราชญ์ท่านจะว่าไม่มีเสียก็ได้ 
ความสุขอย่างนี้เหมือนเหยื่อมันเกี่ยวอยู่ที่เบ็ด ...
ปลาไม่รู้ว่าเบ็ดมันเกาะอยู่... ก็ไปคาบเอา
เลยติดปากติดคออยู่อย่างนั้ 
นักปราชญ์คือพระพุทธเจ้าเห็นโทษของโลก
จึงมีความเบื่อหน่าย
...ให้ปล่อยมันเสีย อย่าถือมันอีก 

หลวงปู่ขาว อนาลโย