ผู้ปฏิบัติเมื่อปฏิบัติ
ไปอย่างแยบคาย
ก็จะเห็นต้นกำเนิดของความคิด
พอจิตมันตรึกนึกก็รู้ทัน
พอนึกก็รู้ทันๆ มันก็นึกไปไม่ได้
พอรู้ทันมันก็ไม่นึกขยายออกไป
มันจะสลายตัว จะทำลายความปรุงแต่ง
หยุดความปรุงแต่ง
พอปรุงนึกรู้ทัน มันก็ไม่ไปไหน
ถ้ารู้ตรงบ่อยๆ ปล่อยวางถูกต้อง
จิตก็จะเกิดสมาธิขึ้นโดยธรรมชาติ
ถ้ารู้ที่จิตบ่อยๆ
รู้ตรงที่ความปรุงแต่งบ่อยๆ
จะเกิดสมาธิขึ้นมา
โดยไม่ต้องจงใจเพ่งสร้างสมาธิ
สมาธิจะเกิดมากขึ้นมาเอง
จะรู้สึกว่าจิตใจสงบ
ดื่มด่ำลงไปอีกระดับหนึ่ง
คือสงบว่างลงไป
พระอาจารย์สุรศักดิ์ เขมรังสี
Image by abdullahsaghirahmad from pixabay
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
