จิตที่ว่างจากอุปาทาน ว่างทุกข์โดยอัตโนมัติ


คำว่า "สุญญตา" (ความว่าง) ก็มีทั่วไปในพระไตรปิฎก 
และยังตรัสกำชับไว้ว่า 
ข้อความเรื่องใดไม่เกี่ยวกับเรื่องสุญญตา 
ข้อความเรื่องนั้นไม่ใช่ตถาคตภาษิต..
เรื่องสุญญตานี้มิใช่เล็งถึงแต่ความว่างเฉย ๆ 
แต่เล็งถึงการทำให้จิตว่าง
จากสิ่งที่มากลุ้มรุมหุ้มห่อจิตให้เศร้าหมอง 
ให้มีจิตว่างจากกิเลสโดยเฉพาะ 
คืออุปาทานอันเป็นตัวการแห่งทุกข์โดยตรง 
ดังพระพุทธภาษิตว่า 
" จงเห็นโลกโดยความเป็นของว่างทุกเมื่อเถิด" ดังนี้เป็นต้น 
จิตที่เห็นสิ่งทั้งปวงโดยความเป็นของว่างอยู่นั้น 
คือจิตที่ว่างจากอุปาทานซึ่งย่อมจะว่างทุกข์ด้วยโดยอัตโนมัติ 
ซึ่งในที่นี้เราเรียกว่า "จิตว่าง" ..
การปฏิบัติเพื่อทำจิตให้ว่างจากอุปาทาน 
ประเด็นเดี่ยวนี้เท่านั้น ที่เป็นเนื้อแท้ของพระพุทธศาสนา 
การปฏิบัตินอกนั้นมีทั่วไปแม้ในศาสนาอื่น 
ดังนั้นพระไตรปิฏกที่แท้จะมุ่งสอน
แต่เรื่องทำจิตให้มีสุญญตาแต่อย่างเดียว 
และสุญญตาถึงที่สุดนั้นคือสิ่งที่เรียกว่า นิพพาน

ท่านพุทธทาสภิกขุ

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา