...ดูถึงจุดหนึ่ง จะเห็นความจริงว่าจิตนี้ทุกข์ล้วนๆ
ไม่ใช่ทุกข์บ้างสุขบ้าง จิตนี้เองเป็นที่พึ่งอาศัยอะไรไม่ได้...
เมื่อภาวนาแล้ว สติ สมาธิ ปัญญามันพอ
จะเห็นว่าจิตนี้เอาเป็นที่พึ่งที่อาศัยไม่ได้จริงหรอก
เพราะมันไม่เที่ยง มันมีได้แล้ว มันก็ดับได้
มันไม่เที่ยง มันยังตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์อีก
ของที่ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์เอาเป็นที่พึ่งที่อาศัยไม่ได้
แต่ของที่มีเอกลักษณ์เอาเป็น
ที่พึ่งที่อาศัยได้ คือนิพพาน...
หลวงปู่ดูลย์เคยสอนหลวงพ่อเอาไว้ว่า
“ถ้าวันใดเราเห็นว่าจิตกับธรรมชาติที่แวดล้อมอยู่
เป็นสิ่งเดียวกัน วันนั้นจะพ้นทุกข์”
พวกเราเห็นจิตกับธรรมชาติที่แวดล้อมอยู่เป็นคนละอัน
นึกออกไหม วันหนึ่งเรารู้เลยว่า
ตัวจิตนี้กับธรรมชาติแวดล้อมอยู่มันอันเดียวกัน
มันก็คือของนอกๆ ที่ไม่มีเจ้าของเหมือนกัน
ที่ไม่มีเจ้าของเท่าๆ กัน
พอเห็นอย่างนี้ก็โยนจิตทิ้งเลย
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
Image by stux from pixabay
