ที่จริงความคิดนั้นไม่ใช่สิ่งที่ชั่วร้ายเลวทรามอะไร
แต่ความคิดเป็นพาหะนำความโกรธ
ความโลภ และความหลงมา
ถ้าสามารถรู้ตัวได้ แล้วใช้ความคิดได้อย่างอิสระ
ความโลภ ความโกรธ ความหลง ก็แยกทางไป
ก็ดับไป ตามกาลเวลาอันสมควร
.
เพราะโดยพื้นใจของเรานั้นไม่มีอยู่แล้ว
สิ่งแปดเปื้อนมลทินเหล่านั้น
ไม่มีอยู่จริงแท้และถาวร มันมีต่อเมื่อเราเผลอ
พอเผลอก็คิดโลภ คิดโกรธขึ้นมา
แต่ถ้าเรารู้ตัว ไม่มีความคิดโลภ
คิดโกรธ คิดแล้วไม่รู้ตัว (หลง) เราก็มีปกติดี
.
แท้จริงจิตใจเป็นสิ่งบริสุทธิ์ตามธรรมชาติอยู่แล้ว
คนทุกชาติทุกภาษามีจิตใจเหมือนกัน
แต่พอความคิดก็เกิดต่างกัน
พอความโลภ ความโกรธ ข้อจำกัดเกิดขึ้น
ยึดมั่นในชาติพันธุ์ของตัว ในผิวพรรณวรรณะ
ในเพศ ในวัยของตัวเอง
.
ดังนั้น
ถ้าเราทันท่วงทีขณะที่ความคิดเกิด
ปัญหาที่แก้ยากที่สุด จุดที่สะสางยุ่งยากที่สุด
ทั้งปัญหาส่วนปัจเจกและสังคมโลกก็จะถูกแก้ไข
ท่านเขมานันทะ
จากหนังสือดวงตาแห่งชีวิต
Image by MabelAmber from pixabay
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
