ใจสงบตั้งมั่น จะพบพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ที่ใจ

ถ้าใจของเราทุกคนมีความสงบตั้งมั่น 

คุณสมบัติของธรรมนั้นก็มีกันทุกหัวใจ 

แต่ข้อสำคัญคือใจเราที่ยังไม่สงบตั้งมั่นเป็นสมาธิ 

ที่ทำให้เรายังไม่เห็นอะไรในตัวเอง 

ยังไม่เห็นพระพุทธเจ้า คือพุทโธอยู่ในตัวเอง ...

ต่อเมื่อเราทำใจของเราให้สงบตั้งมั่นเป็นสมาธิแล้ว 

เราจะอ๋อ!! คุณของพระพุทธเจ้าอยู่ตรงนี้ 

พระธรรมเจ้าก็อยู่ตรงนี้ พระอริยสงฆ์ก็อยู่ตรงนี้ 

เราจะอ๋อเลย เราจะได้ไม่ไปหาที่อื่นไกล

หลวงปู่บุญเพ็ง กัปปโก

ไม่ใช่ "ละ" แต่ต้อง "รู้"

การที่จะปฏิบัติให้ถึงมรรคผล..นั้น จึงไม่ต้องคิดละอะไรทั้งสิ้น 

ที่แท้การคิดว่า จะละความโลภ ..โกรธ ..หลง ..มันกลับไม่ถูกอุบาย... 

เราต้องดูให้รู้เห็นสิ่งนั้นตามความเป็นจริง ว่ามันไม่ใช่เรา 

และรู้ว่าเรายึดมันไว้ด้วยอำนาจความหลง ...

เพราะเหตุที่เรามี “อวิชชา” คือความไม่รู้แจ้ง ทำให้เราไม่รู้จักตนตามความเป็นจริง 

เป็นเหตุให้สำคัญเอาขันธ์ ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ...

ซึ่งไม่ใช่ตน ว่าเป็นตน จิตจึงยึดขันธ์ ๕...ไม่ยอมปล่อยวาง 

เราจะนึกปล่อยนึกวางอย่างไรก็ไม่ได้ผล

ครั้นเราทำการดูอยู่ จนรู้เห็นตามความเป็นจริงว่าไม่ใช่ตน 

“วิชชา” ก็เกิดขึ้น “อวิชชา” ดับไป ความหลงก็ดับไปด้วย 

ความยึดคืออุปาทานในขันธ์ทั้ง ๕ ก็ดับด้วย...

เราไม่ต้องตั้งใจปล่อย ไม่ต้องตั้งใจวาง ไม่ต้องตั้งใจละอะไรทั้งสิ้น 

หลักความจริงมีอยู่อย่างนี้

หลวงปู่เจือ สุภโร

จากเทศนาธรรมเรื่อง กุณฑลิยสุตตกถาเทศนา

ที่กระทรวงศึกษาธิการ ๖ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๑