การฝึกจิตใจ
เราต้องพยายามให้กำลังใจตัวเอง
ด้วยอุบายหรือโดยการจินตนาการว่า
เรานั่งอยู่ในห้องว่างบนเก้าอี้ตัวเดียวนั่นแหละ
ถึงจะมีอารมณ์ มีความรู้สึก
หรือมีการนึกคิดใดๆ เกิดโพล่งขึ้นมา
ก็ให้เหมือนกับมีคนเข้ามา แต่เราก็ไม่คุยด้วย
ไม่คลุกคลีด้วย เดี๋ยวเขาก็กลับไปเอง
เราเป็นแค่ผู้รู้ รักษาผู้รู้ รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น
แต่เราไม่ใส่ใจ ไม่ให้ความสนใจ..
แต่ว่าเมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้ว
เราไม่เลี้ยงมันไว้ด้วยความปรุงแต่ง
ไม่ให้อาหารมัน ความคิดหรือความรู้สึกนั้น
ก็จะสลายออกไปจากจิตใจเราเอง มันจะอยู่ไม่ได้...
เมื่อความคิดเกิดขึ้นในจิตใจ
หากเราไปเลี้ยงมันไว้ด้วยความชอบใจบ้าง
ไม่ชอบใจบ้าง สนใจว่ามันจะต้องคิดเรื่องนี้
สนใจในเรื่องอดีตอารมณ์บ้าง
หรือสนใจวิพากษ์วิจารณ์ถึงอนาคตบ้าง
ให้ความสนใจเมื่อไร เหมือนกับเราให้อาหารมัน
มันเป็นอาหารของอารมณ์ ให้ความสนใจเมื่อไร
ให้ความพอใจหรือความไม่พอใจ
ก็ล้วนเป็นอาหารของมัน เท่ากับว่าเลี้ยงมันไว้
เมื่อเลี้ยงมันไว้ มันก็จะแพร่พันธุ์
จนพะรุงพะรังเต็มจิตใจของเรา
.
พระอาจารย์ปสันโน
จากหนังสือ ธรรมะปลุกใจ
Image by flo222 from pixabay
