การปฏิบัติธรรม มิใช่แค่สงบ อย่างเดียว
แต่ปฏิบัติจริงๆ คือเห็นธรรมชาติ
ของความสงบและฟุ้งซ่าน
เป็นแค่อาการ มิใช่เรา จึงไม่ทุกข์
เราปฏิบัติ เพื่อหนีความเป็นจริง
หรือ
ให้เห็นความจริง
ว่าไม่มีสิ่งใดเป็นเรา
เราปฏิบัติ เพื่อให้ได้ดั่งใจ
หรือ
ให้เห็นว่าไม่มีสิ่งใดเป็นเรา ของๆ เรา
แล้วจะมีใครทำให้เราทุกข์ได้เลย
เมื่อเห็นความจริง ว่าไม่มีเราจริงๆ
จึงอยู่ท่ามกลางความสงบ และ ฟุ้งซ่าน
ความว่าง และ ไม่ว่างได้ ...
คือ การหายตัว ผู้ทุกขังก็หายไปเอง
พระอาจารย์ปกรณ์นันทน์ ฐิตธัมโม
Image by DenisDoukhan from pixabay
