จะต้องตั้งเป้าหมายไว้ให้ถูกต้องว่า
หน้าที่ของชีวิตเราที่แท้จริง
อยู่ที่ปฏิบัติให้เข้าถึงความดับทุกข์
แม้เรามีหน้าที่อย่างอื่น
ก็ทำไปตามหน้าที่
แต่ว่า..หน้าที่ของชีวิตจริงๆ
ต้องอยู่ที่การปฏิบัติเพื่อความดับทุกข์
.
เรามีหน้าที่เป็นสามี เป็นภรรยา
เป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นครู เป็นอาจารย์ ฯลฯ
ก็ทำไปตามหน้าที่นั้นๆ
แต่ต้องรู้ว่า...หน้าที่ที่สำคัญของชีวิต
อีกอันหนึ่งก็คือ
การดับทุกข์ให้ตัวเอง
.
เรายังอยู่ในโลก อยู่ในสังคม
ก็จำเป็นต้องทำหน้าที่ทางโลก
ไปตามสมมุติ
จะไปทิ้งหน้าที่อะไรทุกอย่างก็ไม่ได้
นั่นเป็นการปฏิบัติธรรม
เมื่อยังต้องอยู่กับความถูกต้อง
ของโลกก็ต้องทำไป
คือต้องทำไปตามหน้าที่
ของการมีหน้าที่นั้นๆ
.
แต่สิ่งที่เราจะต้องเอาจริงเอาจัง
ต้องสนใจ ต้องเล็งเป้าหมาย ไปให้ถึง..ก็คือ...
การเรียนรู้สภาพธรรมในตัวเอง
โดยการเจริญสติเจริญสมาธิ
ให้รู้แจ้งในตนเอง จึงจะดับทุกข์ได้
ดับทุกข์ได้จากการที่เรา
รู้จัก-รู้แจ้งในตัวเอง และปล่อยวาง
.
การปฏิบัติก็ไม่ใช่ว่าจะสุดวิสัยจนเกินเอื้อม
เพราะว่าสิ่งที่เราจะทำ มันก็อยู่กับตัวเรา
การงานต่างๆ ภายนอก ยังอาจจะไกลกว่าด้วยซ้ำ
แต่การงานภายใน การงานของการปฏิบัติธรรม
เพื่อความพ้นทุกข์นั้นอยู่กับตัวเสมอ
ไปไหนก็ไปกับเราด้วย
นั่งอยู่ตรงไหน เดินอยู่ตรงไหน
เดินอยู่ตรงไหน ยืนอยู่ตรงไหน
ก็มีตัวอยู่อย่างนี้
.
มีกายมีใจ มีตา หู จมูก ลิ้น มีเห็น ได้ยิน รู้กลิ่น รู้รส
มีความตรึกนึก ปรุงแต่ง
ก็ให้ทำหน้าที่ ปฏิบัติตามดูตามรู้สิ่งเหล่านี้
ดูสิ่งเหล่านี้ไปทุกวันทุกเวลา
.
เฝ้าดู เฝ้ารู้ เฝ้าติดตามไป
นี้คือเป้าหมาย คือหน้าที่
ที่เราจะต้องทำในชีวิตที่เกิดมา
พระอาจารย์สุรศักดิ์ เขมรังสี
Image by Only-shot from pixabay
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
