คนธรรมดาทั่วไปนั้นความคิดออกหน้า
ทำอะไรแล้วก็คิด คิดแล้วก็ทำ
ทำแล้วก็นึก นึกแล้วก็คิด
คิดแล้วก็ทำอยู่อย่างนี้
ความคิดนี่นำทางอยู่
.
ส่วนความรู้ตัวนี่ล้าหลังมาก
ทีนี้พอเราเร้าความรู้สึกตัวขึ้น
ความรู้สึกตัวจะเริ่มแซง
ก็เริ่มกวดเข้ามาโดยไม่ทำลายความคิด
เหล่านี้ มันสลับกันไป
คิดก็รู้ คิดก็รู้ คิดก็รู้
ในที่สุดอาการรู้ตัวจะออกหน้า
.
เมื่ออาการรู้ตัวออกหน้านั้น
บุคคลจะรู้สึกตัวว่าตัวเองเปลี่ยนแปลง
ล่วงภาวะเดิม ก็คือ รู้ตัวดี
คิดแผ่วๆ แต่ว่าชัดเจน
เป็นความจำเป็นและเป็นสิ่งที่ดีที่เราคิดน้อย
.
คิดน้อยๆ แต่ทุกความคิดชัดเจน
ดีกว่าคิดมากแล้วฟุ้งซ่าน
ส่วนใหญ่เป็นขยะ เราสิ้นเปลือง
กับความคิดปรุงแต่งที่ไร้ประโยชน์
มากกว่าที่จะได้ประโยชน์
ท่านเขมานันทะ
หนังสือดวงตาแห่งชีวิต พิมพ์ครั้งที่ 3
Image by Pexels from pixabay
