เป็นแค่การสะสมสัญญา

วันหนึ่งหลังจากไม่ได้อยู่บ้านเกือบสองปี
อาตมานั่งอ่านหนังสือรวบรวมพระสูตร
อ่านแล้วสะดุ้ง ในพระสูตร พระสูตรหนึ่ง
พระพุทธองค์ตรัสว่า
พระตถาคตจะสอนเธอทั้งหลายถึงเรื่องทั้งหมด
เรื่องทั้งหมดคืออะไร รูป เสียง กลิ่น รส
โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์
เหล่านี้คือทั้งหมดในชีวิตของมนุษย์
.
อาตมาได้ฉุกคิดทันที สำนึกตัวเลยว่า
การหาประสบการณ์ชีวิตของเรา
เป็นแค่การสะสมสัญญาเท่านั้น
.
ที่เราได้เห็นอะไรๆ แปลกประหลาดหลายอย่าง
สิ่งที่สวยงาม เช่น พระอาทิตย์ขึ้นจากยอดเขาหิมาลัย
พระอาทิตย์ตกที่ทะเลอันดามัน ..
ทั้งหมดที่ได้เห็นมาก็สักแต่ว่า “รูป” เท่านั้นเอง
.
สิ่งทั้งปวงที่เราได้ยิน เช่น
.. เสียงนกยูงร้องหากันในยามพลบค่ำ
ชานหมู่บ้านกลางทะเลทราย
เสียงที่ประทับใจที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนมีเยอะ
แต่ทั้งหมดนั้น สักว่า “เสียง” เท่านั้นเอง
.
กลิ่นหอมกระสอบเครื่องเทศในตลาด
กลิ่นเหม็นควันจากโรงงานในเมืองอุตสาหกรรม
ก็สักแต่ว่า ”กลิ่น” เท่านั้นเอง
.
รสอาหารอิหร่าน อาหารตุรกี อาหารอินเดียเหนือ
ก็เป็นแค่ “รส” เท่านั้นเอง
.
ลมฤดูใบไม้ผลิในภูเขาแอลป์โชยลูบไล้ใบหน้า
ความแน่นขนัดในรถไฟอินเดีย
ก็สักแต่ว่า ”โผฏฐัพพะ” คือความเย็น ร้อน อ่อน แข็งเท่านั้น
.
ความนึกคิดต่างๆ ความคิดดี คิดชั่ว ความตื่นเต้น
ความเบื่อระอา ความกลัว ความกล้า จินตนาการ
ก็สักแต่ว่า “ธรรมารมณ์” เท่านั้น..
.
..อาตมาจึงรู้สึกว่าการท่องเที่ยวพอแล้ว
ปัญญาที่จะได้จากการแสวงหาต่อไปคงยังผิวเผิน
ความสุขที่จะได้ก็จะยังกวัดแกว่ง
ปัญญาและความสุขที่เราต้องการ
อยู่ภายในมากกว่า ..
.
เมื่อเราเห็นว่าความสุขที่ได้จากประสบการณ์
คือการสัมผัสกับ รูป รส กลิ่น เสียง เหล่านี้
เป็นความสุขที่คับแคบ มีขีดจำกัด
มีช่วงอายุสั้นมากอย่างนี้
สัมมาทิฐิและฉันทะ
ที่จะหาความสุขที่ประณีตกว่านั้น
ที่เลิศประเสริฐกว่านั้น จึงเกิดขึ้น

พระอาจารย์ชยสาโรภิกขุ

Image by JillWellington from pixabay

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา

https://www.facebook.com/Jaturataweep/

 

หัดเป็นเด็กดื้อบ้าง

ทุกครั้งที่คุณทำตามอารมณ์ คุณลืมอะไรไปบางอย่าง 

มันเหมือนกับจะไม่มีอะไร แต่นั่นแหละ 

กำลังสร้างอุปนิสัยของจิต ให้สมยอมกับอารมณ์ 

ให้ยอมเป็นทาสของอารมณ์ ให้รองรับอารมณ์นั้นอยู่บ่อยๆ 

.

ฉะนั้นคนใดก็ตาม ถ้ามันอยากอะไรแล้ว 

แล้วทำตามจน...สมอยากตัวเองเรื่อยๆ เรื่อยๆ 

คนนั้นกำลังจะเข้าสู่ “โซนแห่งการฆ่า”

ถ้าวันใดวันหนึ่งมันทำไม่ได้ปุ๊บ

มันจะเกิดการพลิกกลับอย่างมหาศาลเลย 

.

ที่เราเห็นบางคนเป็นบ้ามั่ง บางคนฆ่าตัวตายมั่ง 

บางคนประสาทเสีย นั่นคือภาวะหนึ่ง 

ฉะนั้นเวลาเราชอบอะไร สังเกตดู

พอเราชอบไปๆ ชอบไปๆ เหมือนไม่มีอะไร

.

แต่พอสิ่งที่ชอบหายไป

โอ้โห เศร้าไปเป็นปี สามปีสี่ปี ยังไม่เลิก

นี่คือภาวะที่ดูเหมือนไม่มีผลอะไร 

แต่อย่าลืมว่ามันเหมือนน้ำผึ้งผสมยาพิษ 

มันจะออกฤทธิ์เมื่อคุณหยุดมัน 

.

แต่ทางตรงกันข้าม แรกๆ คุณหยุดมัน

มันจะรู้สึกว่าทรมานก่อน 

เหมือนกับลงแดงแหละ ไม่มีผิดเลย 

เดินไปก็จะคิด เดินไปก็จะคิด แต่ไม่ทำๆ

.

แต่พอมาวันหลังนานเข้าๆ ภาวะอารมณ์แบบนี้ 

มันมาปุ๊บแล้วมันจะหายเลย แว้บ หายเลย 

แล้วตั้งแต่นั้นต่อไป 

จิตเราจะไม่สะดุ้งสะเทือนกับภาวะนั้นอีกเลย 

เพราะว่าภาวะนั้นได้ถูกลบล้างไปแล้ว 

เพราะว่าเราไม่ได้ไปเอากายกรรม 

วจีกรรม มโนกรรมไปทำตาม 

แต่อาจจะมีความคิดแบบเดิมอยู่ 

.

จะเป็นเพียงความคิดที่เป็นสัญญา หรือเรื่องเล่าเฉยๆ ว่า 

ฉันเคยเป็นอย่างนี้ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นแล้ว 

ฉันเคยเป็นอย่างนี้นะ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นแล้ว

และฉันชนะมันได้แล้ว 

พอชนะมันได้ จะรู้สึกได้เลยว่า

. 

หนึ่งมีความภูมิใจ 

สองมีความอิสระจากอารมณ์นั้นๆ 

ทำตามเหมือนมีอิสระ แต่ไม่ใช่มีอิสระ

นั่นคือข้อผูกพัน เรียกว่าวิบาก 

.

พอเราหยุด มันจะยังหลงเหลืออยู่ 

เพราะอะไร เพราะเราเคยทำตามมัน

เราไม่ได้ทำชั่วหรอก แต่ทำไมยังคิดชั่วอยู่ 

มันเป็นอุปนิสัยในการคิดแบบนี้เรื่อยๆ 

แต่ทุกครั้งที่มันคิด เราไม่สนใจ เราไม่เอา 

กายกรรม วจีกรรม มโนกรรมไปทำตามมัน

เดี๋ยวมันจะค่อยๆ อ่อนตัวลงๆ อ่อนตัวลงๆ 

นี่คือเสบียงกำลังของมัน ส่งเสริม แต่เราไม่ต่อสู้

.

ต้องเข้าใจด้วย เราไม่ต่อสู้ เราไม่ปฏิเสธ 

เพียงแต่เราเป็นเด็กดื้อเฉยๆ 

หัดเป็นเด็กหัวดื้อบ้าง รู้จักเด็กดื้อไหม

เวลาสั่งแล้วมันไม่ยอมทำตาม

หลานดื้อ ลูกดื้อ รู้จักมั้ย 

สั่งให้ทำอย่างนี้ มันไม่ยอมทำ

แล้วคุณทำไมยังสมยอมกับอารมณ์ 

.

ดื้อกับอารมณ์บ้าง ดื้อกับมัน 

มันอยากให้โกรธเหรอ

ไม่โกรธจะเป็นอย่างไร

ลองหัดดื้อกับมันบ้าง

มันอยากให้ทำ

แล้วไม่ทำดูซิจะเป็นอย่างไร

พระอาจารย์กระสินธุ์ อนุภัทโท

ไตรลักษณ์สู่ไตรสิกขา ยุวพุทธ ปทุมธานี วันที่ 3 สิงหาคม 2562 ภาคบ่าย

จากหนังสือ “ฝึกฝืน” 

Image by Mandyme27 from pixabay