เราตรัสรู้ความจริง ไม่ได้ไปแก้ไขความจริงของมัน


จิตมันประภัสสรอยู่แล้ว 
จิตมันไม่มีสุข จิตมันไม่มีทุกข์ 
จิตมันเป็นอิสระ มันสบายอยู่ 
แต่ตัวตัณหามันไปบังคับ 
เพราะไอ้ตัวอวิชชา 
ไม่รู้ความจริง ไปแก้ไขความจริงกัน 
ไปฝืนความจริง
ก็ฝืนธรรมชาติของขันธ์ 
แต่เราตรัสรู้ความจริง 
ไม่ได้ไปแก้ไขความจริงของมัน 
"ปลงธุระ" ไม่เอามาเป็นธุระ
ของจิตจนเกิดตัณหา 
เรามาหลงละครกัน 
ที่เขาเล่นให้ดู กินเองปรุงเอง 
ไอ้ตัวสังขารนี้แหละ ที่มันคิดเอง 
และเราก็เชื่อความคิดของเราเอง 
แล้วเราก็ทุกข์เอง 
เพราะมันมี "เรา" อยู่ในความคิด...
ให้มันเป็นธรรมชาติของขันธ์ไป 
นี้เราไม่ยอมรับความจริงกัน 
จึงไม่เห็นตัวตนที่แท้จริง

พระอาจารย์ชานนท์ ชยนนฺโท

Image by Greza from pixabay

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา


มันจะชัดเจนกว่าไม่หลงเสียอีก


เวลามันหลง เรารู้สึกตัว
มันจะชัดเจนกว่าไม่หลงเสียอีก
เอาไปเอามา เห็นความหลงนั่นแหละ
ทำให้เกิดความรู้
เวลาใดที่มันทุกข์
รู้สึกตัวขึ้นมา
อาจจะได้บรรลุธรรม ตรงนั้นทันที
เพราะบรรลุธรรมคือ
"..เปลี่ยนทุกข์เป็นไม่ทุกข์
เราเก่งตอนที่เรารู้จักเปลี่ยน
เปลี่ยนทุกอย่างมาเป็นตัวรู้
เปลี่ยนไม่เป็น ยากที่จะบรรลุธรรม..."

หลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ

Cr.Wattana Pimbuang

Image by aelmisalamy from pixabay

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา