ในชีวิตของคนเราจะมีลูกอยู่ 2 คน
คนหนึ่งชื่อร่างกาย
ลูกอีกคนหนึ่งชื่อจิตใจ
เรามักจะให้ความสำคัญ
เลี้ยงดูปูเสื่อร่างกายมากกว่า
หาทางปรนเปรอทุกอย่าง
ในขณะที่จิตใจนั้นเราไม่ให้ความสำคัญ
ให้หากินเองตามประสา
หารู้ไม่ว่าเรากำลังให้ความสำคัญ
กับลูกคนที่พึ่งพาไม่ได้
หมดเงินหมดทองไปกับลูกคนนี้มากมาย
เอาเข้าจริงอย่างมากก็พึ่งพาได้แค่ชาตินี้
แต่กับลูกที่ชื่อจิต คนที่เราสามารถฝากผีฝากไข้
พึ่งพิงหลังความตายจริงๆ นั้น
เราไม่ให้ความสำคัญ
ทั้งที่จริงแล้วการเลี้ยงดูลูกคนนี้ไม่ต้องใช้เงินสักบาท
เพียงแค่ให้เขาปราศจากอารมณ์
เพียงแค่นี้เขาก็เจริญของเขาได้
นี่อะไร แต่ละวันเรากลับให้ลูกคนนี้
ให้จิตนี้ไปหากินเอง
ไปคุ้ยไปเขี่ยตามถังขยะกินเอง
กินทั้งสิ่งที่พอใจและไม่พอใจ แบบนี้ใช้ไม่ได้
พระอาจารย์ชายแดน สีลสุทโธ
Image by StockSnap from pixabay
