นักปฏิบัตินั้นต้องทำลายหรือละอารมณ์ทุกขณะจิต
ซึ่งเมื่อมีอารมณ์กิเลสเกิดขึ้น ตาเห็นรูป
หูได้ยินเสียง จมูกดมกลิ่น สิ้นสัมผัสรส
กายสัมผัสเย็นร้อน อ่อน แข็ง
เกิดความพอใจ เกิดความไม่พอใจ
ขณะจิตใดก็ตาม ในขณะจิตต่อมาต้องทำลาย
ละวางลงไปให้ได้ ทำจิตให้ว่างจากอารมณ์ให้ได้
นี่แหละจึงเรียกว่าการประพฤติปฏิบัติธรรม
หรือการพัฒนาจิตใจของเรานั้นให้ดียิ่งขึ้นไป
ในปัจจุบันธรรม ต้องต่อสู้อยู่ที่ใจของเรานี่แหละ
พระอาจารย์อัครเดช (ตั๋น) ถิรจิตโต
