ความสุขไม่ได้มี มีเพียงอาการเวทนาที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไป และปัจจัยที่ก่อให้เกิดความรู้สึกเช่นนั้นก็เพราะว่าไม่เกิดการประจักษ์แจ้งสัจจะ อวิชชาคือความไม่รู้แจ้ง ก็ให้เกิดโมหะ คือความหลงในอาการของจิต แล้วเกิดติดอารมณ์.......กิเลสตัณหาอุปาทานยึดติดผูกมัดจิตที่เรียกกันว่าสังโยชน์
หากสติไม่เจริญเติบโตเป็นสมาธิ กลายเป็นญาณทัศนะ พัฒนามาเป็นอภิญญาวิชชาสาม ก็ไม่อาจสามารถต้านกิเลสสังโยชน์ รู้แจ้งตัดรากถอนโคนบาปกรรมที่เข้าไปฝังรากลึกอยู่ในกมลสันดานนี้ได้
หลวงตาสุริยา วัดป่าโสมพนัส (ส.มหาปัญโญภิกขุ)
