ทุกอย่างก็ชั่วคราว แล้วจะเอาอะไรอีกหรือ..?
ชีวิตคน ไม่ต่างอะไรจากความฝัน
ไม่มีอะไรจีรัง ไม่มีอะไรยั่งยืน
หากใครรู้ และยอมรับความจริงนี้ได้
กาลเวลาย่อม ไม่มีผลต่อคนผู้นั้นอีกต่อไป
.
ใครๆ ก็รู้ว่าไม่มีตัวตน อะไรที่เป็นเรา ของเรา
แต่เดี่ยวนี้พยายามให้เยอะ สะสมให้มากให้มี
ต้องมีบุญบารมีให้มาก ต้องมีปัญญาให้มาก
ให้เป็นเทวดา ให้เป็นเศรษฐี อย่าเจ็บอย่าจน
.
เมื่อไม่รู้ตามความเป็นจริง
ก็พึ่งพิงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทพ เทวดา
ผีสางนางไม้ ฤกษ์หามยามดี!
พึ่งยมบาล พึ่งพญานาค พึ่งศาลเจ้าที่
.
ส่วนใหญ่ใคร...
จะท่องกันได้จำได้ ว่า "เราไม่มีตัวตน"
แต่ก็ยังไม่มีใคร
เห็นด้วยความเป็นจริงว่า
"เราไม่มีตัวตน"
เห็นว่า เราไม่มีตัวตน ต่างกันสิ้นเชิง ..!
ถ้าเห็นแล้วมันไม่ต้องหาที่พึ่งใดๆ
.
แต่ก็สวด
พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ
ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ
สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ
ข้าพเจ้าขอถือเอาพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งที่ระลึก
ข้าพเจ้าขอถือเอาพระธรรมเป็นที่พึ่งที่ระลึก
ข้าพเจ้าขอถือเอาพระสงฆ์เป็นที่พึ่งที่ระลึก
.
พุทธะ มิใช่จากการสวดใดๆ
แต่ให้เห็นว่าพุทธะ ที่มีอยู่ในเราทุกคน
ที่ไม่ต้องไปค้นหา พยายามหาใดๆ
ลองหยุดมองเข้าไปแบบไม่ใช้ความเห็น
ไม่ยาก ไม่ง่าย ไม่นอก ไม่ใน ไม่ใช่ความคิด
เมื่อยังไม่เจอพุทธะ ก็ต้องหาที่พึ่งตลอดไปไม่จบสิ้น
ที่พึ่งนั้นก็ตัวพาไปสู่แดนเกิด นั้นเอง
…
พระอาจารย์ปกรณ์นันทน์ ฐิตธัมโม
Image by Myriams-Fotos from pixabay
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
