คนที่ไม่รู้อริยสัจ


คนที่ไม่รู้อริยสัจ
จะหลงสร้างทุกข์ให้แก่ตัวเอง
เพราะโดยความจริงแล้ว
ตัวเองนั้นก็เป็นตัวทุกข์อยู่แล้ว
ทีนี้ เขาไม่เข้าใจ พอไม่เข้าใจ ไม่รู้อริยสัจ
ก็หาสิ่งนั้นสิ่งนี้ขึ้นมาครอบครอง
เพื่อที่จะได้สูญเสียมันไป
มันอยู่ของมันดีๆ ก็ไปหลงรัก
เพื่อที่จะได้เสียใจเวลามันจากไป
ต้นไม้มันอยู่ของมันดีๆ ก็ไปหลงรักมัน
เวลาต้นไม้มันตาย
ก็จะได้ร้องไห้เพราะมัน
ผู้ชายคนนั้น เขาอยู่ของเขาดีๆ ก็ไปหลงรักเขา
จะได้เจ็บปวด เป็นห่วงเป็นใยเขา
ไม่เป็นอันหลับอันนอน
เวลาเขาจากไปก็จะได้เป็นทุกข์
เพราะไม่รู้อริยสัจ จึงหลงสร้างทุกข์ให้แก่ตัวเอง
คนที่ไม่รู้อริยสัจเป็นผู้ไม่มีปัญญา
ไม่มีความรู้ชนิดที่เป็นหลัก
เป็นคนเลื่อนลอย
ต้องคอยมองผู้อื่นเรื่อยๆ
คอยดูว่าคนอื่นจะว่ายังไง
ส่วนผู้ที่รู้อริยสัจแล้ว
มีความรู้ชนิดที่เป็นหลัก
มีความรู้ของตนเอง
ไม่ต้องรอให้คนอื่นรับรอง

อ.สุภีร์ ทุมทอง

หนังสืออริยสัจ ๔

Image by PublicCo from pixabay

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา


 

เป็นทรรศนะและอุดมคติของนักปราชญ์


ความต้องการออกจากโลก
เป็นโลกุตตรชนนั้น 
เป็นทรรศนะและอุดมคติของนักปราชญ์ 
ทั้งนี้เพราะได้มองเห็นด้วยปัญญาอันชอบว่า 
โลกนี้ไม่มีอะไรควรยึดมั่น 
สิ่งใดที่บุคคลเข้าไปยึดมั่น
สิ่งนั้นก่อให้เกิดทุกข์เสียทุกครั้งไป 
ความสุขก็เล็กน้อยไม่พอกับ
ความทุกข์ที่กระหน่ำอยู่ทุกเวลามิได้เว้น...

อ.วศิน อินทสระ
หนังสือผู้สละโลก

Image by PublicCo from pixabay

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา