"เชื้อ" ที่จะพาให้จิต
ไปเกิดไปตาย ในภพชาติน้อยใหญ่นั้น
ก็คือ “ตัวรู้” หรือ "ผู้รู้" ที่อยู่กับจิต
กลมกลืนเป็นอันเดียวกันอยู่นั้นแล
เมื่อ "ผู้รู้" ถูกถอนพรวดขึ้นมาจากจิตแล้ว
เหลือแต่ “วิมุตติจิต”
การเกิดจึงยุติขาดสะบั้นกันลงไป
"ผู้รู้" นี้ก็เป็นสักแต่ว่า
เรือนร่างของจิต แต่ไม่ใช่จิต..
เมื่อจิตขาดจากความสืบต่อ
กับสิ่งภายนอก หรือ "ขันธ์" แล้ว
จิตจึงเป็นอิสระนอกเหนือไปจาก
กฎ "อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา"
อยู่ตามความจริงของตน
ไม่ไปเกี่ยวข้องกับกฎของสมมุติ
เพราะเป็นวิมุตติแล้ว
นั่นคือ "ผู้พ้นภัย พ้นโลก" พ้นตรงนี้
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
Image by rifaldi99 from pixabay
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
