...คนที่ไม่ได้ปฏิบัติธรรม
เขาก็หาความสบายใจด้วยการ
ไปดูหนัง ดูละคร ที่มันสนุกสนาน
ฟังเพลง ให้มันสบายใจ
ไปกินอาหารอร่อยๆ ให้มันเพลิดเพลินสบาย...
ฉะนั้นเมื่อติดในความสุขแบบนั้น
เรียกว่าความสุขที่อิงอามิส
จิตก็จะรู้สึกทุกข์ตามมา
เพราะว่า มันไม่มีอะไร ที่จะได้อย่างใจทุกอย่าง
มันไม่มีอะไรที่คงที่ มันไม่มีอะไรที่เที่ยงแท้ถาวร
สิ่งที่เราได้ก็ต้องเปลี่ยนไป…
พอสิ่งเหล่านั้นเปลี่ยนแปลงไป
เราก็เศร้าหมอง หรือว่าก็ต้องแสวงหาอีก จึงไม่จบ…
หรืออุปมาเหมือนคนที่ติดยาเสพติด
เขาก็จะต้องการเสพ หายาเสพติดมาเสพ
แล้วเขาก็จะมีความสุข แต่มันไม่จบ
แล้วก็ต้องการอีก ต้องการอีก ต้องการอีก
ต้องการมากขึ้นไปเรื่อยๆ ความทุกข์ก็มากขึ้น
ความดิ้นรนกระวนกระวายมาก
ฉะนั้นไม่ใช่ทางแห่งความดับทุกข์
ทางที่จะดับทุกข์คือหาทางทำอย่างไรที่จะเลิกติดยา
ไม่ใช่หายามาเสพ แต่ทำอย่างไรที่จะเลิกติดยา...
เหมือนกัน แนวทางแห่งการเข้าถึง
ความสุขที่แท้จริงในพุทธศาสนา
จึงไม่ได้อยู่ที่แสวงหาตอบสนองความอยาก
แต่ให้แก้ไขความทะยานอยากให้ดับสิ้นไป
พระอาจารย์สุรศักดิ์ เขมรังสี
คัดย่อจาก เพจ วัดมเหยงคณ์ ธัมโมวาท
Image by Shimaabedinzade from pixabay
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
