เวลาเรามีสติเพิ่มขึ้นจนถึงระดับหนึ่ง
ที่เราสามารถมองเห็นความคิดของตัวเอง
เห็นความรู้สึกของตัวเอง เห็นเจตนาในใจตัวเอง
ต่อไปเราจะไม่ใช่คนรักษาศีล
แต่ว่าศีลจะรักษาเรา
ตอนที่เรายังไม่ได้ฝึก เราต้องรักษาศีล
การที่ต้องรักษานี้แสดงว่าเราไม่อิสระ
ต้องเป็นข้อๆ เยอะไปหมด
ยิ่งถ้าเป็นของพระภิกษุยิ่งเยอะใหญ่
แต่เมื่อเราฝึกสติ จะเป็นการรักษาที่ตัวจิต
ต่อไปไม่ใช่เรารักษาศีลแล้ว
แต่เป็นศีลที่รักษาเรา ไม่ให้เราทำอะไรผิดพลาดออกมาทางกายทางวาจา
ต่อไปสติเห็นความคิดปั๊บ ความคิดนั้นก็หยุดลง
เห็นเจตนาที่ไม่ดี ก็ไม่หลงทำตามมัน
ไม่นำเราไปทำสิ่งที่ผิดพลาด
นี้เรียกว่าอธิศีล เป็นศีลที่รักษาคนปฏิบัติ
อ.สุภีร์ ทุมทอง
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
