ปล่อยวางนะ ปล่อยวาง ปล่อยวาง


…ปฏิบัติก็คือรู้ในตัว
“รู้” ย่อ ๆ ก็คือรู้กายรู้ใจ อย่างปล่อยวาง..
เราต้องฝึกหัด “การระลึกทีไรก็ปล่อยวางอยู่”
ใหม่ ๆ มันวางยังไม่เป็น ก็ฝึก
แต่เรามีคำสอนไว้ก่อน
มีคำสอนคอยเตือนใจว่า ต้องปล่อยวางนะ
หรือเราจะบริกรรมไว้ก็ได้ คอยเตือนใจ
...เวลาที่สติกำหนดรู้อะไร
มันจะเผลอไปเอาให้ได้ เผลอไปบังคับ
เราก็ “ปล่อยวางนะ ปล่อยวาง ปล่อยวาง”
ปล่อยวางแต่ก็ยังรู้อยู่ รู้สิ่งนั้นอยู่
แต่ว่ารู้อย่างปล่อยวาง ใจมันก็จะค่อยเบาขึ้น...
ทำใจกลาง ๆ ว่าง ๆ ไม่มีตัวไม่มีตน
นั่นแหละจะหลุดจะพ้นจะถึงนิพพาน

พระอาจารย์สุรศักดิ์ เขมรังสี

Image by lillaby from pixabay

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา


เราจะได้ยินเสียงผู้รู้ในตน


คำว่าอยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ 
มิได้แปลว่าเราต้องหนีเข้าป่า 
และออกท่องทะเล 
เพราะเราคือส่วนหนึ่ง
ของธรรมชาติอยู่แล้ว 
อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ
จึงหมายความว่า 
อยู่เพื่อฟังเสียงใจตน 
ปัญหาชีวิตเริ่มจากตรงนี้ 
เริ่มที่เราไม่ฟังเสียงใจตน 
คำว่าใจตนนี้ 
มิใช่สิ่งที่กิเลสปรารถนา 
จงฟังให้ดี ข้ามผ่านเสียง
แห่งความอยากมี อยากได้ อยากเป็น 
เราจะได้ยินเสียงผู้รู้ในตน

คุณพศิน อินทรวงค์

Image by AJS1 from pixabay

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา