การมีใจเดินทางธรรม
ใช่ว่าจะไม่พบทุกข์
เพียงแต่เปลี่ยนทุกข์เป็นปัญญาได้ทัน
ทุกข์ทางใจจึงดับลงไป
ความสว่างทางปัญญาเข้ามาแทนที่..
.
ปุ๋ยจำเป็นต่อการเติบโตของต้นไม้เพียงใด
ความทุกข์ประจำชีวิตก็จำเป็น
สำหรับการเติบโตทางจิตญาณมากเท่านั้น..
.
ครูบาอาจารย์ ท่านมักเข้าหาทุกข์
เพื่อประจักษ์ชัดตรงต่อความจริง
ความทุกข์ของผู้มีสติปัญญามักแปลง
เป็นปรีชาญาณได้ทัน
.
ส่วนนักเดินทางปฎิบัติที่แท้จริง
เวลาเจอทุกข์มักไม่ปริปากบ่น
อีกทั้งรีบเอาเพชรออกจากหัวคางคกจนได้
ไม่ยอมปล่อยให้ทุกข์เกิดฟรี
โดยไร้การเกิดตามของปัญญาทางธรรม(รู้แจ้งเห็นจริง)
.
ส่วนคนที่เจอทุกข์แล้วมักคร่ำครวญกับชีวิต
ให้รู้ไว้ การเดินทางยังมีอีกมาก
ลดความสำคัญตนลง
แล้วเป้าหมายจะชัดขึ้นทันใด
ตื่นทางปัญญา จิตกลับสู่เดิมแท้
(อิโตมิ จัง)
Image by EvgeniT from pixabay
