การปฏิบัติธรรมก็เพื่อแยกใจให้ออกจากร่างกาย




การปฏิบัติธรรมก็เพื่อที่จะแยกใจให้ออกจากร่างกาย
ให้ต่างฝ่ายต่างอยู่กัน อยู่ตามธรรมชาติของตน 
ธรรมชาติของร่างกายก็คือ “เกิด แก่ เจ็บ ตาย” 
ธรรมชาติของใจก็คือ “สักแต่ว่ารู้” “อุเบกขา” 
นั่นคือสิ่งที่เราต้องแยกมันออกจากกัน 
ปล่อยให้ต่างฝ่ายต่างเป็นไปตามธรรมชาติของเขา 
ที่ใจไม่เป็นสักแต่ว่า ไม่เป็นอุเบกขา
ก็เพราะว่า มันถูกตัณหาถูกโมหะความหลง
มันหลอกให้มาจับมามัดให้ติดกับร่างกาย..
แล้วก็เกิดความอยากไม่ให้ร่างกายแก่ 
ไม่ให้ร่างกายเจ็บ ไม่ให้ร่างกายตาย 
แต่ไปห้ามมันไม่ได้..ความทุกข์ก็เกิดขึ้นภายในใจ


พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา

ผู้ปฏิบัติที่แท้จริงจะมีศีล โดยไม่ต้องสมาทานและรักษา




ศีลที่ต้องตีความเป็นศีลโลก ๆ...
ส่วนศีลเหนือโลกไม่ต้องตีความ
เพราะผู้ปฏิบัติที่มีสติสัมปชัญญะ
ย่อมไม่นำตนเข้าสู่ภาวะล่อแหลมต่อการเสียศีล
ความแตกต่างกันนี้เอง ทำให้ชาวบ้าน...
เขาถือศีลได้อย่างกระพร่องกระแพร่ง
ส่วนผู้ปฏิบัติที่แท้จริงจะมีศีล
โดยไม่ต้องสมาทานและรักษา
เพราะสติสัมปชัญญะ
ที่รักษาจิตตนเองนั้นแหละ
คือเครื่องทำศีลให้สะอาดบริสุทธิ์ไปในตัว

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา