กลัวตัวเอง จึงเดินออกนอกตลอดเวลา

เพราะเรากลัวตัวเอง กลัวอยู่กับตัวเอง 

ก็ต้องเดินออกนอกอยู่ตลอดเวลา 

ซัดส่ายไปตามอารมณ์ภายนอกอยู่ตลอดเวลา

เลยเป็นทาสของสิ่งภายนอกอยู่ร่ำไป

สิ่งภายนอกขึ้นๆ ลงๆ เราก็ขึ้นๆ ลงๆ ...

ตามความเคลื่อนไหวของสิ่งเหล่านั้น

จิตใจของเราก็ไหวกระเพื่อมอยู่ตลอดเวลา 

ไหวกระเพื่อมจนกระทั่ง

เราถือความวุ่นวายว่าเป็นความปกติ

พระอาจารย์ชยสาโรภิกขุ

พระพุทธเจ้าทรงสอนให้ปล่อยวาง

          ความปล่อยวาง จุดสำคัญที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมก็คือ ทรงสอนให้ปล่อยให้วาง ไม่ยึดถือ คนรู้มากก็ปล่อยได้มาก รู้น้อยก็ปล่อยได้น้อย ขั้นแรกทรงสอนให้ บริจาคทาน เพื่อเป็นอุบายอันหนึ่งที่จะได้ปล่อยให้วางได้ ต่อมาก็ จาคะ คือ ความสละ แต่เป็นขั้นที่สูงกว่าให้ทาน และยังมีขั้นละเอียดที่สูงขึ้นไปอีกเช่น การละอุปธิ คือ ค้นจนเห็นแล้วจึงสละ

                                                                                                       ท่านพ่อลี ธมฺมธโร

ความสุขอยู่ในตัวเรา

          เราไปหาความสุขที่อื่นเป็นเวลายาวนาน ไม่เคยได้รับความสุขที่แท้จริง เมื่อเรามาอบรมจิตใจให้สงบ จึงจะเกิดความสุขอยู่ที่นี้ อยู่ที่ตัวของเรา ในตัวของเรานี่ ไม่ใช่มีแต่ทุกข์อย่างเดียว ถ้าเราสามารถมีความฉลาดเพียงพอ เราก็จะได้รับความสุข นี่แหละเราจะได้ความสงบ อยู่ในความไม่สงบนี่แหละ ก็เหมือนกับเราจะได้ความแจ้งอยู่ในที่มืดนี่แหละ 

                                                                                           หลวงปู่สุวัจน์ สุวโจ

เห็นโทษกิเลสแล้วต้องละได้

ที่บอกว่าเห็นกิเลสแล้ว แต่ยังละไม่ได้

นั่นคือบอกว่า ยังไม่เห็นโทษกิเลสนั่นเอง

ที่เห็นโทษแล้วต้องละได้

ที่ยังละไม่ได้คือไม่เห็นโทษ

ความรู้นั้นอย่างหนึ่ง

แต่รู้หลังจากละนั้นคือรู้แจ้งเห็นจริง

รู้ก่อนละคือปัญญา

รู้หลังละคือวิมุตติญาณทัสสนะ

พระอาจารย์ชุมพล พลปญฺโญ