ตอนที่เผลอไป ขณะนั้น..ขาดสติ
พอรู้ทันความเผลอ ขณะนั้น..มีสติ
ความเผลอ..ถูกตัดตอน!
เมื่อก่อนนี้เผลอไปเรื่อยๆ ไม่รู้เรื่องเลย!
ตอนนี้เผลอ แล้วมี‘รู้’ คั่น
จะเห็นเลยว่า..ความเผลอมันก็ขาดได้
เปลี่ยนแปลงได้
มีความ 'เผลอ’..แล้วก็มี’รู้’
‘รู้’ เองก็ดับ
ไม่ใช่ว่าจะต้อง รู้..รู้..รู้ติดต่อกันตลอด
ถ้ารู้ติดต่อกันนาน
สำหรับภูมิธรรมอย่างเราน่าจะเป็น “รู้เทียม”
เหมือนจะรู้แต่จริงๆ ใจลอยไปแล้ว!
พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
