จากหนังสือ เพียงแค่รู้สึกตัว โดย พระอาจารย์เจษฎา คุตฺตจิตฺโต
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
คนส่วนมาก กระหายต่อคำยกย่องชมเชย
คนส่วนมาก กระหายต่อคำยกย่องชมเชย
หรือนิยมสรรเสริญ แต่ตามความเป็นจริงแล้ว
สำหรับคนใจสูงแล้ว คำนิยมยกย่องเหล่านั้น
มีค่าน้อยเหลือเกิน
ถ้าเรายังไม่รู้สึกเหนื่อยหน่าย
ต่อการยกย่องชมเชยแล้ว
เราจะไปสู่แสงสว่างได้อย่างไร
การกลัวเสียงติ
กับความกระหายต่อคำยกย่องย่อง
ย่อมมีส่วนสัมพันธ์กันอยู่เสมอ
คือเรากระหายต่อการยกย่องมากเท่าใด
เราย่อมเกรงกลัวต่อเสียงตำหนิติเตียนมากเท่านั้น
เมื่อเรายังไม่สิ้นกิเลส ควรตระหนักอยู่เสมอว่า
คำสรรเสริญเยินยอใดๆ ที่เราได้รับนั้นเป็นสิ่งน่ากลัว
เพราะจะทำให้เราหลงตัวเอง
และนำตนไปสู่อันตรายแห่งการปฏิบัติธรรม
เราควรลดตัวเองให้เหลือศูนย์ เพื่อให้ไม่มีอหังการ
ซึ่งเป็นเสมือนม่านทึบที่มาบดบังแสงสว่างไว้
และเป็นเครื่องทำลายความสงบสุขของเรา
การไม่อหังการหรืออัสมิมานะนั้น
พระพุทธเจ้าทรงถือว่าเป็นบรมสุข
อ.วศิน อินทสระ
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ใจไม่ส่งออก ทุกข์ดับ
ใจที่ไม่ส่งออกนอก..มันไม่มีวิตก
แต่ใช่ว่ามันจะไม่แวบคิด
แค่ระยะเวลาที่แวบคิดมันสั้น
มันจึงมีสภาพแค่รู้....รู้ และ ละ
สำรวมลงที่ฐานในปัจจุบัน
...ลมบ้าง ... อิริยาบถบ้าง
เหตุแห่งทุกข์จึงดับ
ครูบาไตรภพ วัดป่าโคกเจริญธรรม
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)