...ที่จริงความคิดนั้น
ไม่ใช่สิ่งที่ชั่วร้ายเลวทรามอะไร
แต่ความคิดเป็นพาหะนำความโกรธ
ความโลภ และความหลงมา
ถ้าสามารถรู้ตัวได้ แล้วใช้ความคิดได้อย่างอิสระ
ความโลภ ความโกรธ ความหลง
ก็แยกทางไป ก็ดับไปตามกาลเวลาอันสมควร
เพราะโดยพื้นใจของเรานั้นไม่มีอยู่แล้ว
สิ่งแปดเปื้อนมลทินเหล่านั้น
ไม่มีอยู่จริงแท้และถาวร
มันมีต่อเมื่อเราเผลอ
พอเผลอก็คิดโลภ คิดโกรธขึ้นมา
แต่ถ้าเรารู้ตัว ไม่มีความคิดโลภ คิดโกรธ
คิดแล้วไม่รู้ตัว (หลง) เราก็มีปกติดี
.
แท้จริงจิตใจเป็นสิ่งบริสุทธิ์
ตามธรรมชาติอยู่แล้ว
คนทุกชาติทุกภาษามีจิตใจเหมือนกัน
แต่พอความคิดเกิดก็ต่างกัน
พอความโลภ ความโกรธ ข้อจำกัดเกิดขึ้น
ยึดมั่นในชาติพันธุ์ของตัว ในผิวพรรณ วรรณะ
ในเพศ ในวัยของตัวเอง
.
ดังนั้นถ้าเราทันท่วงทีขณะที่ความคิดเกิด
ปัญหาที่แก้ยากที่สุด
จุดที่สะสางยุ่งยากที่สุด
ทั้งปัญหาส่วนปัจเจกและสังคมโลกก็จะถูกแก้ไข...
ท่านเขมานันทะ
Image by ferofero2002 from pixabay
ที่มา : เพจมนษิธาร Monsitharn
(บ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา เดิม)
