จิตจึงถูกย้อมด้วยความหลง


ธรรมชาติจิตนั้นมีแต่รู้อยู่เฉย ๆ 
รู้แล้วก็ดับไป 
แต่สติปัญญาที่ไม่รู้เท่าทันมัน 
จึงไปนำสิ่งเหล่านั้นมาสำคัญ
ว่าเป็นตัวเรา ว่าเป็นของเรา 
จึงหลงยินดียินร้ายไปกับตัวสังขารที่ปรุงแต่งขึ้นมา 
จริง ๆ แล้วภายนอกทั้งหมดก็ไม่มีอยู่ในใจ 
สิ่งที่มีอยู่ในใจก็แค่สังขาร
กับความรู้ที่เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป ต่อเนื่องเป็นสาย 
ไม่มีอะไรเป็นของเรา เป็นตัวเราที่แท้จริง 
สิ่งภายนอกไม่มีอยู่ในใจ ว่างจากในใจหมด 
แต่ความไม่เห็นแจ้งในความจริงเหล่านี้ 
จึงสำคัญผิด จึงเห็นผิด จึงรู้ผิด ว่ามันมีอยู่ 
จิตจึงถูกย้อมด้วยความหลง 
ด้วยความรู้ไม่เท่าทันสิ่งที่เกิดขึ้นในจิต 
จึงเรียกว่าหลงสมมติ

พระอาจารย์วิชัย กัมมสุทโธ

ที่มา  : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น