ผู้มีปัญญา ผู้ไม่ประมาทพึงสละความสุขเ
คือความสุขที่ไม่มีเกิด ไม่มีแก่ ไม่มีเจ็บ ไม่มีตาย
ความสุขในโลกมีตายๆ เกิดๆ นั่นมีประมาณน้อยนิดเดียว
นักปราชญ์ท่านจะว่าไม่มีเสี
ความสุขอย่างนี้เหมือนเหยื่
ปลาไม่รู้ว่าเบ็ดมันเกาะอยู
เลยติดปากติดคออยู่อย่างนั้
นักปราชญ์คือพระพุทธเจ้าเห็
จึงมีความเบื่อหน่าย
...ให้ปล่อยมันเสีย อย่าถือมันอีก
หลวงปู่ขาว อนาลโย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น