บรรดานักปฏิบัติทั้งหลาย ท่านว่าให้เป็นผู้ที่ “มีธรรมะ” อย่าให้เป็นคน “รู้ธรรมะ” เฉยๆ ...ความรู้ธรรมะเรารู้ได้นะ ใครว่าอะไร อยู่ที่ไหน ได้ยินที่ไหน ก็จดจำระลึกได้ หรือไปอ่านตามตำรา คัมภีร์ ใบลาน หนังสือก็ยังได้ อันนี้เรียกว่า “รู้” “รู้ได้” “พูดได้” “เจรจาได้” แต่ไม่ใช่ “มีธรรมะ” ...คำว่า “ธรรมะ” ที่จะมีได้ ต้องอาศัยการประพฤติปฏิบัติ การกระทำ ทางกาย ทางวาจา ทางจิตใจ จนธรรมะปรากฏเกิดขึ้นในกาย ในวาจา ในจิตใจของเรา เป็น “สันทิฏฐิโก” ผู้ปฏิบัติย่อมรู้เอง...เป็นธรรมะของเราโดยเฉพาะ ไม่ใช่ธรรมะที่ขโมยมาจากตำรา
หลวงปู่ศรี มหาวีโร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น