หลุมดักที่ผู้สอนการปฏิบัติ
มักจะขุดหลุมโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์
และผู้ปฏิบัติก็พร้อมที่โดดลงหลุมด้วยความสมัครใจ
ก็คือ การชอบสอนว่าเมื่อเจริญสติไปเรื่อยๆ
ความคิดจะค่อยๆ น้อยลงไป
จนไม่มีความคิด
และมองว่าช่วงว่างจากความคิดนั่นแหละ
คือการไม่ปรุงแต่ง
.
ซึ่งผู้ปฏิบัติส่วนใหญ่ก็ยินดีที่จะทำตาม
เพราะโดยพื้นฐานก็รังเกียจความคิด
ไม่อยากคิดเพราะเข้าใจผิดว่า
-ความคิดมันทำให้ฟุ้งซ่าน
-ความคิดคือการปรุงแต่ง (สังขาร)
ต้องหยุดการปรุงแต่งจึงจะหลุดพ้น
-การหยุดคิดได้นี่แหละจึงดูเหมือนเป็นผลการปฏิบัติ
-ยังติดอยากสงบ
.
ทั้งหมดคือความเข้าใจผิด
รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ยังหลงทางอยู่
เพราะนี่คือเส้นทางของการฝึกสมถสมาธิ
ซึ่งเป็นเส้นทางเก่าก่อนที่จะมีพุทธศาสนา
ซึ่งเป็นวิปัสสนา
.
แท้จริงการเจริญสติคือ
การทำความรู้สึกตัวเขย่าธาตุรู้ให้ตื่นขึ้นมา
แล้วสังเกตทุกปรากฏการณ์ของกาย (อาการของกาย)
ของเวทนา (ความรู้สึก)
ของจิต (ความคิด) ของอารมณ์ (ธัมมารมณ์)
.
ความคิดจะมากจะน้อย
จะคิดจะไม่คิด ฯลฯ
มันเป็นธรรมชาติของจิต
ผู้ปฏิบัติธรรม เพียงแค่สังเกต
ตามความเป็นจริงของมัน เท่านั้น
พระอาจารย์ ครรชิต อกิญจโน
Image by ELG21 from pixabay
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น