การปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ใช่เป็นการปฏิบัติ
เพื่อจะเห็นอะไร และจะให้ได้อะไร
แต่มันเป็นไป เพื่อที่จะให้จิตใจของเรานี้
รู้ธรรม เข้าใจธรรม และออกจากทุกข์
มันเป็นเรื่องจิตใจของตนเอง
ซึ่งภาษาธรรมเรียกว่า ปัตจัตตังวิญญูหิติ คือ
.
๑. อยู่กับกิเลสได้ โดยจิตใจไม่เป็นทาสของกิเลส
๒. กายนี้อยู่กับทุกข์
โดยที่ใจนี้ไม่เป็นทุกข์
๓. กายนี้อยู่กับงานที่วุ่นวาย
โดยที่จิตใจไม่วุ่นวายไปกับงาน
.
๔. จิตใจที่รีบเร่งด่วน
แต่จิตใจยังเฉยๆ สบายๆ
๕. กายนี้อยู่กับความสมหวัง
อยู่กับความผิดหวัง โดยที่จิตใจไม่เป็นทุกข์
.
๖. กายนี้อยู่กับโลก ด้วยจิตใจที่เป็นธรรม
กายส่วนกาย จิตส่วนจิต
โดยอาศัยกันและกัน โดยไม่เกี่ยวข้องกัน
๗. กายนี้อยู่กับหน้าที่ โดยไม่ยึดติด
เพียงแต่ทำหน้าที่นั้นๆ ทำให้ดีที่สุด
เท่าที่ตนเองจะทำได้
๘. ให้ตนเอง ทำหน้าที่
อยู่แต่ปัจจุบันให้ดีที่สุด
หลวงปู่บัวเกตุ ปทุมสิโร
Image by Darkmoon_Art from pixabay
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น