อุปสรรคอีกอย่างของการปฏิบัติก็คือ
"การเพ่งมากเกินไป"
ให้จิตไปยึดติดกับสิ่ง
ที่เรามีสมาธิกับมันมากเกินไป
ซึ่งอาจทำให้เรารู้สึกสบาย
และมีความสุขกับสภาวะตรงนั้น
จนทำให้เรามองไม่เห็นความจริง
แล้วหลายๆ คนในที่นี้ก็ติดอยู่ในสภาวะนั้น
เพราะฉะนั้นเมื่อรู้สึกได้ถึงความสุข
ความพอใจให้ถอยออกมา
อุปสรรคแรกก็คือ จิตที่ฟุ้งซ่านไป
ถึงอดีต อนาคต และอะไรที่เราไม่รู้
และอุปสรรคที่สองก็คือ
ติดอยู่กับการเพ่งไปที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งมากเกินไป
เมื่อไหร่ที่เราไม่ปล่อยให้จิตฟุ้งซ่าน
และยึดติดอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
ก็แปลว่าเราทำถูกแล้ว
พระอาจารย์สุมโนภิกขุ
Image by Free-Photos from pixabay
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น