ขันธ์ ๕ นั้นมันเป็นของกลาง..
พูดง่าย ๆ ก็คือ รูป เวทนา ความสุขทุกข์ เฉย ๆ
สัญญาคือความจำ สังขารคือความคิด
วิญญาณคือความรู้ มันไม่เที่ยง
มันไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ตัวตนของเรา
มันไม่ใช่ของเราแล้วเป็นของใครล่ะ
มันก็ของกลางนั่นเอง
ไม่มีของใครเป็นเจ้าของ..
เพราะฉะนั้นเมื่อโลภโกรธหลงมันเกิดในใจ
มันเผลอไปแล้ว มันเกิดขึ้นในใจ
ก็ใช้สตินั้นล่ะหยิบมันขึ้นวิจัย
มันก็เป็นของกลางไม่ใช่ของเรา
ไม่ต้องเอาเราไปใส่ในมัน
ไม่ต้องเอามันมาใส่ในเรา
ถ้าสติปัญญาตรงนั้นผ่องแผ้ว
หยิบขึ้นวิจัยอย่างนี้
มันก็ไม่น้อมเข้าไปสู่โลภโกรธหลงนั้น
เมื่อมันไม่น้อมไปสู่โลภโกรธหลงนั้น
โลภโกรธหลงนั้นมันก็หมดความหมายนั่นเอง
พระอาจารย์วิชัย กัมมสุทโธ
Image by EvgeniT from pixabay
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น