ความสุขที่แท้จริง คือ
การไม่มีตัวเราไปทำอะไร เพื่อให้เป็นอะไร
ไปพยายามดู ไปรู้ เห็น ไปละ
ไปปล่อย ไปวาง มันจะเหน็ดเหนื่อยมากเลย
มันจะสงบ หรือ ไม่สงบก็ไม่ใช่เราซะอย่างเดียว
จะจิตฟุ้งหรือจิตสงบก็เป็นอาการ มีค่าเท่ากัน
มันได้แต่รู้ว่ามันมีอาการอะไร
อาการที่ถูกรู้เป็นสังขารที่มันไม่เที่ยง
แต่เราเป็นผู้ไม่มีอาการ มันไม่มีใครได้อะไร
ตัวเราไม่มี แล้วจะมีใครได้อะไร
มันจะเป็นอย่างไร ก็ไม่มีใครเป็น
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น