สิ่งใดๆ ก็ตาม เมื่อเกิดปัญหาขึ้นมา
ต้องแก้จนสุดความสามารถ
เมื่อสุดความสามารถแล้วยังแก้ไม่ตก
เราก็ต้องวางเฉยปล่อยวาง
และด้วยการยอมรับว่า มันถึงคราวแล้ว
เรายอมรับได้อย่างนี้แล้วเราก็สบายใจ และพ้นการครหา
ไม่ใช่พอเกิดเหตุปั๊บเอาธรรมะขึ้นอ้าง ปล่อยวางเลย
คงไม่ถูกไม่ควร เรียกว่า มาปล่อยในคราวที่ควรยึดควรถือ
คราวที่ควรอุเบกขาวางเฉยปล่อยวาง
ก็ดันไปยึดไปถือ
แก้ไขจนปัญญาสุดฝีมือแล้ว แก้ปัญหาไม่ตก
ก็มานั่งร้องไห้รำพัน บ่นเพ้อว่าโถๆ ไม่น่าเลย
พุทโธ!! ช่วยลูกด้วย!
นี่แสดงว่าถึงคราวอุเบกขาวางเฉยแล้วปล่อยวางแล้ว
ยังไม่วางเฉยยังไม่ปล่อย ยังไปยึดมั่นถือมั่น
พระอาจารย์นพพร อาทิจฺจวํโส
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น