ความทุกข์เนี่ย เป็นทรัพยากรของการปฏิบัติ
คนที่มีความสุขมาก ๆ ไม่ค่อยปฏิบัติหรอก เพลิน
งั้นเวลาที่ความทุกข์เกิดขึ้นนะ ให้เรารู้ทัน
ใจเศร้าหมอง...รู้ว่าใจเศร้าหมอง
ใจไม่ชอบ...รู้ว่าไม่ชอบ
ใจอยากให้มันพ้นไป...รู้ว่าอยาก
อาศัยความทุกข์นี่แหละมาคอยรู้เท่าทันใจของเรา
ไปเรื่อย ๆ มันถึงจะเกิดพัฒนา
เมื่อเวลาที่ความทุกข์ผ่านไปแล้วนะ เราจะเติบโต
เราจะรู้สึกเราเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
ความสุขไม่ทำให้คนเติบโตหรอก ความสุขทำให้คนหลง
งั้นเวลาที่มีความทุกข์นั้นแหละ เป็นเวลาที่ดีนะ
ถ้าเรามีสติจะดีมากเลย อย่าไปอยากให้หาย
ทุกข์ให้รู้ ไม่ใช่ทุกข์ให้ละ
เวลามีความทุกข์เกิดขึ้นใจไม่ชอบ...ให้รู้ว่าไม่ชอบ
ดูอย่างนี้นะ
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น