..การรู้จักใจของเราเอง ก็คือการลุถึงวิมุติ (การหลุดเป็นอิสระ)
การลุถึงวิมุติ ก็คือ การลุถึงสมาธิฝ่ายปรัชญา ซึ่งเป็น "ความไม่ต้องคิด"..
ความไม่ต้องคิด คือ การเห็นและรู้สิ่งทั้งหลายทั้งปวง (ตามที่เป็นจริง)
ด้วยใจที่ไม่มีอะไรห่อหุ้มพัวพัน..
แต่ว่าการหักห้ามความคิดถึงสิ่งใดๆ
ให้ความคิดทั้งหมดถูกกดเอาไว้ ย่อมเป็นการกดธรรมะไว้..
และข้อนี้ย่อมเป็นความเห็นผิด
ท่านเว่ยหล่าง
จากหนังสือสูตรของเว่ยหล่าง แปลโดย ท่านพุทธทาสภิกขุ
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น