ถ้าเราอยู่กับสักแต่ว่ารู้ หรือรู้ซื่อ ๆ ไม่เป็น
ก็ให้มีความรู้สึกตัวอยู่กับคำบริกรรมพุทโธ
แล้วสักแต่ว่ารู้ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ตลอดเวลา
จนกว่าจะสักแต่ว่ารู้หรือรู้ซื่อๆ
คือปล่อยวางทั้งอารมณ์หรือสิ่งที่ถูกรู้
และปล่อยวางทั้งผู้รู้ ตลอดเวลา
ก็ไม่ต้องพึ่งคำบริกรรมพุทโธอีกต่อไป
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น