สภาวธรรมของ “ทางสายกลาง” คือ “การวางจิตเป็นกลาง”
จิตที่ไม่โอนเอนไปข้างใดข้างหนึ่ง หรือยึดมั่นในข้างใดข้างหนึ่ง
เช่นบุญ-บาป, ดี-ชั่ว, กุศล-อกุศล
นี่แหละถึงจะก้าวพ้น “ทวิภาวะ” ในทางโลกียะ
และเข้าถึง “โลกุตตระ” ในที่สุดได้
เพราะสภาวธรรมขั้น “โลกุตตระ”
ไม่มี “ทวิภาวะ” ไม่มีการแบ่งแยก
จึงเรียกว่า ไม่มีเกิด-ไม่มีตาย ไม่มีจุดเริ่มต้น-ไม่มีจุดสิ้นสุด
อ.ทวีศักดิ์ คุรุจิตธรรม
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น