การที่จะปฏิบัติให้ถึงมรรคผ
ที่แท้การคิดว่า จะละความโลภ ..โกรธ ..หลง ..มันกลับไม่ถูกอุบาย...
เราต้องดูให้รู้เห็นสิ่งนั้
และรู้ว่าเรายึดมันไว้ด้วยอ
เพราะเหตุที่เรามี “อวิชชา” คือความไม่รู้แจ้ง ทำให้เราไม่รู้จักตนตามความ
เป็นเหตุให้สำคัญเอาขันธ์ ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ...
ซึ่งไม่ใช่ตน ว่าเป็นตน จิตจึงยึดขันธ์ ๕...ไม่ยอมปล่อยวาง
เราจะนึกปล่อยนึกวางอย่างไร
ครั้นเราทำการดูอยู่ จนรู้เห็นตามความเป็นจริงว่
“วิชชา” ก็เกิดขึ้น “อวิชชา” ดับไป ความหลงก็ดับไปด้วย
ความยึดคืออุปาทานในขันธ์ทั
เราไม่ต้องตั้งใจปล่อย ไม่ต้องตั้งใจวาง ไม่ต้องตั้งใจละอะไรทั้งสิ้
หลักความจริงมีอยู่อย่างนี้
หลวงปู่เจือ สุภโร
จากเทศนาธรรมเรื่อง กุณฑลิยสุตตกถาเทศนา
ที่กระทรวงศึกษาธิการ ๖ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๑
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น