ผู้ถึงธรรม ไม่เศร้าโศกถึงสิ่งที่ล่วงแล้ว
ไม่พร่ำเพ้อถึงสิ่งที่ยังไม่มาถึง
ดำรงอยู่ด้วยสิ่งที่เป็นปัจจุบัน
ฉะนั้นผิวพรรณจึงผ่องใส
ส่วนชนทั้งหลายผู้ยังอ่อนปัญญา...
เฝ้าแต่ฝันเพ้อถึงสิ่งที่ยังไม่มาถึง
และหวนละห้อยถึงความหลังอันล่วงแล้ว
จึงซูบซีดหม่นหมอง เสมือนต้นอ้อสด
ที่เขาถอนทิ้งขึ้นทิ้งไว้กลางแดด
(สํ.ส. ๑๕/๒๒/๗)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น