ในการฝึกจิตนั้น
ผู้ปฏิบัติไม่ควรบังคับจิตให้อยู่นิ่งๆ
เพราะจิตใช้กำลังบังคับไม่ได้
เพียงแต่ประคองจิตให้รู้ชัดถึงลมหายใจที่เข้า-ออก
เมื่อลมหายใจเข้ายาวก็รู้ว่ายาว สั้นก็รู้ว่าสั้น
และเมื่อลมหายใจออกยาวก็รู้ว่ายาว สั้นก็รู้ว่าสั้น...
หากจิตเผลอไปคิดถึงเรื่องอื่นก็ไม่เป็นไร
เอากลับมารับรู้ลมหายใจใหม่
เผลออีกก็เอากลับมาอีกไม่ท้อถอย
อย่างนี้เรียกว่ามีความเพียร
พระอาจารย์ชาญชัย อธิปญฺโญ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น