คนทั้งหลาย ที่เกิดขึ้นมาในโลก
ส่วนมาก ล้วนตายไปกับความมืดบอด
ตอนยังมีชีวิต ก็หลงมัวเมาสนุกสนานเพลิดเพลิน
ในการอยู่การกิน หัวเราะร้องไห้กันไป
ตามแต่จะประสบสุขทุกข์ รักและชัง
ปล่อยตัวปล่อยใจ ให้ชีวิตเดินไปตามยถากรรม
โดยไม่สนใจที่จะคิดสร้างกรรมดี ขึ้นด้วยจิตใจ
และเรี่ยวแรงตามกำลังสติปัญญาที่มี
ปล่อยให้วันคืนล่วงไป เหมือนสัตว์ตัวหนึ่ง
ที่เขาเลี้ยงอย่างอ้วนพี แล้วก็นำไปสู่โรงฆ่า
ช่างน่าเวทนาเสียจริงๆ
ท่านพ่อลี ธัมมธโร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น