ปัญหาของชีวิต คือ ความเพลินหลง
ความเพลินหลงของจิต มันก็จะเป็นตัณหา
หลงนานก็จะมีอุปาทานเข้าไปแทรก
เป็นเชือกมัดให้แน่นขึ้นจนเป็นอารมณ์ ภพก็เกิดตามอารมณ์
วิธีแก้คือ สลายความเพลินหลง
ด้วยการทำจิตให้เป็นกลางๆ
คือเอาจิตมาไว้กับกาย
ลมหายใจคือหนึ่งในกายทั้งหลาย
รู้อิริยาบถตามจริงก็คือรู้กาย
ทำอะไรอยู่ก็รู้ ด้วยใจเป็นกลางๆ
ความเพลินหลงก็จะถูกกระจายออก
ไม่สามารถรวมตัวกันเป็นตัณหา
เป็นอุปาทาน เป็นอารมณ์ขึ้นมาได้
อย่างนี้ใจก็จะสบายขึ้นเรื่อยๆ
กิเลสก็จะเบาบางขึ้นเรื่อยๆ
จิตก็จะเฉียบคม ทิ้งความคิดได้ไวขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อใดที่สมาธิมีพอดี
บวกกับการเห็นความไม่เที่ยงของสรรพสิ่งอย่างจริงแท้
จิตก็จะเกิดการปล่อยวางอย่างจริงๆ
ถึงตรงนั้นก็จะเบาจิตด้วยปัญญา
นี่แลคือความเพียรชอบ ยิ่งทำยิ่งหมดทุกข์
ครูบาไตรภพ วัดป่าโคกเจริญธรรม
ที่มา : เพจบ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา
