ละยินดียินร้ายง่ายนิดเดียว


..จริงๆ แล้วรูปนามมันก็อยู่ของมันอย่างนั้น
ทุกอย่างก็ไปตามหน้าที่ของเขา
เสียงก็ทำหน้าที่ของเสียง
แสงเขาก็ทำหน้าที่ของแสง
ลมเขาก็ทำหน้าที่ของลม
ไฟเขาก็ทำหน้าที่ของเขา ไม่มีอคติ
.
แต่เราไปตั้งไว้ว่า อย่างนี้เราชอบ
อย่างนี้ไม่ชอบ
ไอ้ตัวคิดนึกนั่นเอง ไปตั้งเอาไว้
พอได้ดั่งใจก็ชอบ
คิดว่าได้ไหม จริงๆ มันไม่ได้นะ
เพราะของทุกอย่างมันเกิดแล้วดับหมด
ไม่ได้จริงๆ หรอก
แค่ประสบกับสิ่งที่ตั้งว่า
ตัวเองตั้งไว้ว่าพอใจ
ก็เกิดความยินดีขึ้น
พอประสบกับสิ่งที่ไม่พอใจ
ก็เลยยินร้าย มีแค่นั้นน่ะ
.
เพราะฉะนั้นถ้าเรารู้อย่างนี้
จะละยินดียินร้ายง่ายนิดเดียว
“ละยินดียินร้าย ก็ไม่ต้องตั้งมันเสีย”
ให้รู้ความจริงของสิ่งเหล่านั้น
เกิดแล้วก็ดับไป บังคับมันไม่ได้
มันเป็นอนัตตา ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่เรา
ไม่ใช่ตัวตนของเรา
แค่นี้สบายแล้ว เห็นยัง
.
อันนี้ภูมิปัญญา ...
ปัญญาวิมุตติน่ะ ง่ายไหมล่ะ
แต่ไม่มีคนเอาออกมาพูด
มันเลยดูเป็นเรื่องยาก เรื่องวุ่นวายหมด
ต้องไปทำนั่นทำนี่ สารพัดทำเลย
.
จริงๆ ถ้ารู้แค่นี้
ไอ้ที่ไปตั้งไว้ทั้งหมด
ก็คือสมมติในใจนั่นเอง
กฎเกณฑ์ในใจ
สร้างภาพ สร้างกฎเกณฑ์
ไว้ในใจตัวเอง ก็คือตัวสมมติเกิดนั่นเอง
.
ถ้าเข้าใจแล้วว่ามันเป็นสมมติ
สมมติความตั้งอันนี้
มันไม่มีอยู่จริงนะ
มันเกิดดับตามขันธ์ ๕ หมด
.
ความคิดมันเกิดแล้วก็ดับไป
...แต่ความเห็นผิดว่าเป็นของกูตัวกู
กูตั้งไว้อย่างนี้ กูต้องพยายาม
จะให้มันอยู่อย่างนี้ มันเลยเป็นทุกข์
.
มันไม่รู้ความจริงว่า
มันไม่มีอยู่จริง สมมติพวกนี้
แค่สมมติอันหนึ่งเฉยๆ
อาศัยมันใช้งานเฉยๆ
ไม่ใช่ไปยึดมั่นถือมั่นกับมัน...
.
พระอาจารย์วิชัย กัมมสุทโธ
บางส่วนจากพระธรรมเทศนา
เรื่อง "ตั้งตนไว้ชอบ"
วันที่ ๒๕ มีนาคม ๒๕๕๒
ติดตามฟังฉบับเต็มได้ที่
ภาพ Pinterest

ที่มา  : เพจมนษิธาร  Monsitharn

        (บ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา เดิม)


27 ส.ค..68 


 

เขียนโดย ที่ ไม่มีความคิดเห็น:
ป้ายกำกับ:

นั่นแหละ คือ...ที่สุดแห่งทุกข์


พาหิยะ !
เมื่อใดเธอเห็นรูปแล้ว ก็สักแต่ว่า...เห็น
เมื่อใด
เธอได้ยินเสียงแล้ว ก็สักว่า...ฟัง
เมื่อใด
เธอได้กลิ่นแล้ว ก็สักว่า...ดม
เมื่อใด
เธอได้ลิ้มรสแล้ว ก็สักว่า...ลิ้ม
เมื่อใด
เธอได้สัมผัสทางผิวกายแล้ว ก็สักว่า...สัมผัส
เมื่อใด
เธอได้รู้เเจ้งธรรมารมณ์ ก็สักว่า...ได้รู้แจ้งแล้ว
เมื่อนั้น...เธอ จักไม่มี
เมื่อใด เธอ...ไม่มี
เมื่อนั้น...เธอก็ไม่ปรากฏในโลกนี้
ไม่ปรากฏในโลกอื่น...
ไม่ปรากฏในระหว่างแห่งโลกทั้งสอง
นั่นแหละ คือ...ที่สุดแห่งทุกข์
_______________________________________
พระพุทธพจน์ - อุ. ขุ. ๒๕/๘๓/๔๙.
เลิกคบ เลิกเชื่อฟังอายตนะ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ธรรมารมณ์ ตัวตนก็ไม่เกิด เมื่อไม่เกิดตัวตน.....ก็พ้นทุกข์

ที่มา  : เพจมนษิธาร  Monsitharn

        (บ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา เดิม)


27 ส.ค..68 


 

เขียนโดย ที่ ไม่มีความคิดเห็น:
ป้ายกำกับ:

ไม่เผลอ ส่งจิตเข้าไปในอารมณ์


การเจริญสติและสัมปชัญญะ
ให้ทำความรู้ตัว
อยู่กับจิตผู้รู้อย่างสบายๆ
ไม่เพ่งจ้อง
หรือควานหา ค้นคว้า
พิจารณาเข้าไปที่จิตผู้รู้
เพียงแค่รู้อยู่เฉยๆ เท่านั้น
ต่อมาเมื่อมีความคิดนึก
ปรุงแต่งอื่นๆ เกิดขึ้น
ก็จะเห็นความเปลี่ยนแปลง
ของอารมณ์ชัดเจน
เช่น เดิมมีความนิ่งว่างอยู่
ต่อมาเกิดคิดถึงคน ๆ หนึ่ง
แล้วเกิดความรู้สึกรัก
หรือชังขึ้นก็ให้สังเกต
รู้ความรักความชังนั้น
และเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกรู้เท่านั้น
ตัวจิตผู้รู้มีอยู่ต่างหาก
ให้รู้ตัวไปเรื่อยๆ
สิ่งใดเป็นอารมณ์ ปรากฏขึ้นกับจิต
ก็ให้มีสติรู้อารมณ์ที่กำลังปรากฏนั้น
ในขณะเดียวกัน
ก็ต้องไม่เผลอ
ส่งจิตเข้าไปในอารมณ์นั้น
ตรงที่จิตไม่เผลอ
ส่งออกไปนั้นเอง
คือความรู้ตัวหรือสัมปชัญญะ

หลวงปู่ดุลย์ อตุโล
วัดบูรพาราม จ.สุรินทร์
ภาพ Pinterest

ที่มา  : เพจมนษิธาร  Monsitharn

        (บ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา เดิม)


27 ส.ค..68 


 

เขียนโดย ที่ ไม่มีความคิดเห็น:
ป้ายกำกับ:

เราปฎิบัติมา เพื่อ ไม่เป็นทาสสิ่งใดๆ


เมื่อใดก็ตามที่เรายึดสิ่งต่างๆ ว่าเป็นเรา
เราจะมีความคาดหวังดังกล่าวลึกๆ อยู่ในใจ
.
เมื่อยึดว่าร่างกายนี้เป็นของเรา.....
เราก็จะมีความคาดหวังว่าร่างกายนี้
จะเจ็บป่วยไม่ได้ จะแก่ไม่ได้
ฉะนั้น เมื่อเกิดเจ็บป่วยขึ้นมา
หรือเห็นผิวเหี่ยวย่นผมหงอก
เราจะทุกข์ทันที เพราะว่ามันสวนทาง
กับความคาดหวังหรือความยึดติดของเรา
.
ความคิดของเรา ความรู้ของเรา
อ่านหนังสือมาก็ยึด
ว่าเรารู้ เราเข้าใจ เราเข้าถึง
อารมณ์ความรู้สึกว่าเป็นเรา
ต้องอย่างนู้นอย่างนั้น
แม้นหลักทฤษฎีที่รู้มา
และ การปฎิบัติที่เคยมีมา
มันเป็นแค่อากาศ
เป็นพลังงานสะสมหรือโปรแกรม
.
พยายามจะเฝ้าทรงรักษา
หรือ หาคำตอบ ทั้งชีวิต
มันไม่สามารถหลุดพ้นหรือผ่านสิ่งเหล่านี้
ก็จะหาคำตอบ ทรงรักษา
สืบต่อไป สู่ชาติต่อไป ต่อๆไป
.
ไม่เจอนิพพานหรอก
ใจไม่หยุดหา ตัณหาพาไป
จะดีกว่านี้
ใจเป็นผู้พาไปเกิดตายมานับไม่ถ้วนเลย
.
ลองรู้ เฉยๆ แต่ไม่ยึดเอาเนื้อหา
ผ่านมาผ่านไป
เหมือนลมหายใจ
ไม่มีทุกข์ไม่มีสุข มันเป็นเช่นนั้นเอง
.
เราปฎิบัติมา เพื่อ ไม่เป็นทาสสิ่งใดๆ
ในรูปนี้ นามนี้
แต่เช็คดู ตอนนี้เราไปยึดอะไรเป็นเรา
มันย้อนกับธรรมที่เราเข้าใจไหม
คำว่า
สักแต่ว่าเห็น สักแต่ว่าได้ยิน
สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าคิด
นั้นไม่มีใครเป็นเจ้าของอะไรเลยนะ
จึง ไม่มียาก และ ง่าย
รู้สึก เป็น เพียงแค่ความรู้สึก
ที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของความรู้สึกนั้น

พระอาจารย์ปกรณ์นันทน์ ฐิตธัมโม
ภาพ Pinterest

ที่มา  : เพจมนษิธาร  Monsitharn

        (บ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา เดิม)


27 ส.ค..68 

 

เขียนโดย ที่ ไม่มีความคิดเห็น:
ป้ายกำกับ:

ศัตรูที่ร้ายกาจที่สุด คือการยึดติดกับตัวตน


คัมภีร์พุทธศาสนามิได้กล่าวเกินจริง
เมื่อพูดถึงว่าศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของเรา
คือการยึดติดกับตัวตน ทำไมน่ะหรือ?
เพราะเราตกอยู่ในสภาวะ
ที่จิตใจไม่สามารถสัมผัสกับความว่าง
อันเป็นคุณสมบัติสำคัญยิ่ง
ของจิตเองได้ตรงๆ เลย
ขณะที่กลับสร้างตัวตน
ที่ต้องเป็นภาระขึ้นมา
โดยเหตุนี้เราจึงเกิดความต้องการ
และความปรารถนาทุกสิ่งอย่าง
ที่ต้องตอบสนองให้ได้
เพื่อรักษาตัวตนนั้นเอาไว้
ความทุกข์จึงเกิดขึ้น
จากการแสวงหาอย่างไม่สิ้นสุด
เพื่อตอบสนอง
สิ่งที่ไม่อาจตอบสนองได้หมด
เพราะเมื่อ “ฉัน” เกิดขึ้น ก็นำไปสู่ ​​“ฉันเป็น”
ไปสู่ ​​“ฉันต้องการ” และอื่นๆ
ท่านคาลู รินโปเช
"Buddhist texts do not exaggerate
when they say that our greatest enemy
is clinging to a self. Why?
We are caught in a situation
where mind is incapable
of directly experiencing
its own essential emptiness,
and instead posits a self
that must be sustained.
We thus develop all the needs and wants
that must be gratified
in order to maintain such a self.
Suffering comes from the endless search
to satisfy what cannot be satisfied.
"I" leads to "I am" which leads to "I want"
and so on."
🧡
~ Kalu Rinpoche

ที่มา  : เพจมนษิธาร  Monsitharn

        (บ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา เดิม)


27 ส.ค..68 


 

เขียนโดย ที่ ไม่มีความคิดเห็น:
ป้ายกำกับ:

ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นอารมณ์สมาธิ


การฝึกสมาธินี่ ฝึกสติลูกเดียว เรื่องชีวิตประจำวันนี่มี
ยืน เดิน นั่ง นอน ดื่ม ทำ พูด คิด ฝึกสติให้ตามรู้สิ่งเหล่านี้ทุกขณะจิต
ทุกลมหายใจ ไม่ต้องไปนั่งสมาธิให้เสียเวลาทำงาน
เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นอารมณ์สมาธิทั้งนั้น
.
"หลักก็อยู่ตรงที่ว่า เราทำก็ให้มีสติ พูดให้มีสติ
คิดให้มีสติ รับประทาน ดื่ม ทำอะไรต่างๆ ให้มีสติ เป็นสมาธิทั้งสิ้น"
.
นอนลงไป จิตมันคิดอะไร ถ้าจิตมันอยู่ว่างๆ ปล่อยให้มันว่างไป
ถ้ามันคิดปล่อยให้มันคิดไป ปล่อยให้คิดไปเลย อย่าไปห้ามมัน
.
ถ้าสมมุติว่าเราสงสัยว่าปัญหานี้เราจะแก้อย่างไร
พอมันเกิดความคิดขึ้นมาอย่างนี้ มันเกิดมีปัญหาถามตัวเองว่า เราจะแก้อย่างไร
ทิ้งมันไว้นั่น อย่าไปคิดหาทางแก้ แต่เมื่อนอนลงไปแล้ว
จิตมันคิดอะไร ปล่อยๆๆๆ ไป พอไปถึงจังหวะที่มันจะแก้ได้
มันหยุดกึ๊กลง ว่าง พอไหวตัวพั๊บ
อ้อ! สิ่งนี้ต้องทำอย่างนี้
.
เรื่องชีวิตประจำวันทั้งหมดนี่เป็นอารมณ์สมาธิ
แล้วเราจะปฏิบัติต่อสิ่งเหล่านี้อย่างไร สติตัวเดียว ทำ พูด คิด ฯลฯ
ให้รู้ตัวอยู่ตลอดเวลา ในตอนแรกๆ อาจจะสับสนวุ่นวาย
แต่เราพยายามฝึกให้คล่องตัวชำนิชำนาญแล้ว มันจะเป็นอัตโนมัติไปหมดเลย
เรื่องได้สมาธิขั้นใด ตอนใด อย่าไปสนใจ เอาสติตัวเดียวเท่านั้น
.
ทำงานอะไรต่างๆ นี้ เป็นอารมณ์สมาธิทั้งนั้น ขอให้เรามีสติลูกเดียว
.
เกร็ดธรรมคำสอน
ท่านเจ้าคุณพระราชสังวรญาณ
(หลวงพ่อพุธ ฐานิโย)

ภาพ Pinterest

ที่มา  : เพจมนษิธาร  Monsitharn

        (บ้านจตุรทวีปประทาน เพื่องานพระศาสนา เดิม)


27 ส.ค..68 


 

เขียนโดย ที่ ไม่มีความคิดเห็น:
ป้ายกำกับ:
สมัครสมาชิก: ความคิดเห็น (Atom)