สงบก็รู้…จบ ไม่สงบก็รู้…จบ




ถ้าหากว่าเราสามารถทำจิตให้เป็นกลาง
ระหว่างความสงบและความไม่สงบ 
เราก็จะกลับมาหาใจของเราคือผู้รู้ 
ให้รู้แล้วจบ รู้แล้วจบ สงบก็รู้…จบ ไม่สงบก็รู้…จบ 
เมื่อจิตเป็นอย่างนี้ สภาวะปกติของจิตก็จะเกิดขึ้น ...
กลายเป็นว่าไม่สงบเราก็ปล่อย สงบเราก็ปล่อยวาง 
จึงไม่มีอะไรเป็นศัตรูกับอะไรทั้งนั้น 
หมดความปรารถนา หมดความต้องการ 
จึงรู้แล้ว “สักแต่ว่ารู้” เพราะไม่มีตัวตนของเราไปบังคับ 



ลุงหวีด บัวเผื่อน