รสของโลก คือ มายา
มีอยู่แต่ไม่มีอยู่จริง
ที่มีอยู่จริงนั้นคือรสแห่งธรรม
ตราบใดที่คนเรายังไม่ซึ้งในรสพระธรรม
ก็คงใช้ชีวิตจมปลักกับทางโลกต่อไป
.
เน้น รสโลกมีอยู่ แต่ไม่มีอยู่จริง
(แม้เกิดตายก็ยังเป็นสมมุติ แต่ไม่มีอยู่จริง)
เพราะรสโลกยังตกอยู่ภายใต้ความเป็นสมมุติ
.
สุขแบบโลกสุขไม่จริง ทุกข์ก็ไม่จริง
รักก็ไม่จริง เกลียดก็ไม่จริง ฯลฯ
เพราะยังอยู่ในสมมุติมายาล้วนๆ
.
ดังนั้น ถ้าคนเราได้ลิ้มรสธรรมะแล้ว
เราจะไม่หลงรสใดๆ ของโลกให้ใจเป็นทุกข์อีก
คือ เราอยู่กับรสโลกได้
แต่ใจเราไม่หลงกลรสโลกแล้ว
เปรียบดั่งอยู่กับงูพิษ
แต่งูพิษตัวนั้นทำอะไรเราไม่ได้อีกแล้ว
ฉันใดก็ฉันนั้น!!
อิโตมิ จัง
Image by ThuyHaBich from pixabay
